�

�”داريوش عابدي“ با نگاهي متفاوت به جنگ و افرادي كه هر يك به نوعي با جنگ درگيرشده‌اند مي‌پردازد. نقشبندان داستان رزمنده‌ جواني است به نام حميد كه دستانش را هنگام خنثي كردن ميني از دست مي‌دهد. حميد كه يك نقاش است و به حرفه‌اش عشق مي‌ورزد با از دست دادن دستانش كه در واقع ابزار كار او بودند دچار يأس و نا اميدي مي‌شود. از طرفي نگاه‌هاي ترحم‌آميز ديگران بيشتر او را آزرده مي‌سازد. اما با تشويق‌هاي مادر و كمك‌هايي كه دوستان هم‌رزم‌اش به او مي‌كنند در نهايت، خود را باز مي‌يابد و كشيدن نقش‌هايش را با حال و هوايي متفاوت و با الهام از دوستان شهيدش از سر مي‌گيرد.
در بخشي از اين داستان چنين مي‌خوانيم:
... به طرف بو رفتم. هراس از تنها ماندن در آن برهوت خشكيده و ترس از دست دادن هر‌آن‌چه دوستشان داري، بي‌قرارم كرده بود. بايد دوباره شروع مي‌كردم، نه براي به دست آوردن، بلكه براي از دست ندادن. ترس و درد هنوز با من بود. ... تا اذان صبح بر روي خطوطي كشيدم، خطوطي بي‌شكل و بي‌معنا، همانند گذشته. بي‌آنكه ظرافتي در آن‌ها نهفته باشد، و معنايي در پس آن‌ها حس شود. ولي هراس از تهي شدن و تنها ماندن مرا از وارفتن و پا پس كشيدن باز مي‌داشت.ترس طوري من در من ريشه دوانده بود كه مجالي براي خستگي نمي‌داد....
نزديكي‌هاي ظهر ديگر نمي‌توانستم براي لحظه‌اي چشمانم را باز نگه دارم. وقتي بيدار شدم كه مادر آمده بود....
دندان‌ها و چانه‌ام درد مي‌كرد. وقتي سفره جمع شد، دوباره شروع كردم ...�
�